„Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy (…)

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna (…)

kiedy myślimy o kimś zostając bez niego.”

ks. Jan Twardowski

               Tydzień temu odeszła od nas – koleżanka, dziewczyna z głową pełną pomysłów, niezwykle kreatywna nauczycielka, empatyczna wychowawczyni klasy piątej.

               Trudno znaleźć słowa, które choć w części oddadzą uczucie pustki, poczucie braku i Twojego z nami niebycia, Aniu.

Trudno zaakceptować to, że nie usłyszymy Twojego śmiechu, nie porozmawiamy o codziennych sprawach, nie poczęstujesz nas żelkami.

Trudno też, zwłaszcza Twoim wychowankom, zrozumieć, dlaczego tak się stało…

               Nasz smutek i żal jest tym większy, Aniu, im bardziej uświadomimy sobie, że nie doświadczymy już Twojej życzliwości, dobrego serca, niezwykłej energii, ciepłych słów. Będzie brakowało nam Twojego optymizmu, prostych rozwiązań, poczucia humoru i uśmiechu.

               Pewnie, gdybyś mogła dać nam znać, przywołałabyś do porządku naszą niezgodę na Twoją nieobecność, mówiąc:

Trzeba ich opłakać

bo trzeba nam tych łez

trzeba ich opłakać

bo tak od wieków przystało

Ale tak na prawdę

oni tych łez nie potrzebują

Patrzą na nas z góry

i mówią dobrze dobrze

kiedy widzą

że wydobywamy z siebie naszą dzielność

(J. Hartwig, Gorzkie żale”)